Na ons bezoek aan Machu Picchu gaan we met trein en minivan terug naar Olantaytambo. De trip is een stuk sensationeler dan de heenweg. Het is inmiddels donker als we met het busje naar boven de 4000 meter klimmen. De mist is zo dik dat de chauffeur slechts enkele meters zicht heeft, en dat op een weg vol haarspeldbochten en waarbij niemand schroomt om vlak voor een bocht in te halen. Het is nog spannender dan een griezelfilm. Ondanks alles arriveren we veilig in Olantaytambo, waar we een hostal zoeken. We dingen wat af en krijgen een redelijke kamer voor een acceptabele prijs. We blijven er drie nachten. Twee dagen lopen we rond in de omgeving waar overal ruïnes zijn. De site met de ruïne van een tempel waarvoor we moeten betalen laten we voor wat het is, we kunnen er genoeg van zien vanaf de overkant van de berg waar ruïnes zijn van huizen en pakhuizen waar je gratis en alleen kan ronddolen.
Stierenvechten in Olantaytambo
Het is feest in het dorp. Wat voor feest het is blijft vaag maar het heeft iets met de kerk te maken. Op het centrale plein, in ieder dorp heet dit de Plaza des Armas, wordt gedanst. Op zeer eentonige muziek wordt urenlang dezelfde dans uitgevoerd. In de middag worden er stierengevechten gehouden en vanaf de ruïnes zien we mensen en stieren zich verzamelen op een groot grasveld. Daar gaan we heen, we kopen een lokale maaltijd welke bestaat uit een groot, over het bord hangend stuk vlees met aardappels en wat maïs. Het geheel is verassend lekker en genoeg voor ons tweeën. Dan zoeken we een plaatsje in de schaduw vanwaar we het vechten gaan zien. De eerste twee stieren worden bij elkaar gebracht en het is komisch om te zien dat ze elkaar besnuffelen en geen zin hebben om te vechten. Uiteindelijk zijn er twee stieren die wel even een paar seconden met de hoorns tegen elkaar willen duwen en degene die dan wegloopt heeft verloren. Het geheel is niet zo opwindend om te zien en na een uurtje zonder de finale te zien gaan wij terug naar ons hostel.
De volgende ochtend gaan we vroeg met een taxibusje naar Cusco, we treffen een luxe toeristenbusje dat toevallig leeg terug naar Cusco gaat en ons voor de normale prijs als enige passagiers meeneemt. Even zijn we toerist in plaats van reiziger, wat een luxe. We brengen de dag in Cusco door, eten voor de laatste keer een Franse crêpe en stappen in de avond in de bus voor een rit van 22 uur. We hadden weer de luxe stoelen geregeld die ver achterover kunnen, helaas dit was een misser. Doordat de stoel voor ons naar achteren komt kan Hans zijn benen helemaal niet kwijt en Dory net aan. Dus het is een zware nacht maar we overleven de tocht. In Lima overnachten we in hotel Espaňa. Als je er binnen komt lijkt het net alsof je een museum binnen stapt. Overal hangen schilderijen, staan beelden en op het terras op de tweede verdieping lopen enkele pauwen, schildpadden en papagaaien rond.
De lobby van hotel Espana
Als we de stad inlopen is er op de Plaza des Armas een podium waar de nationale dag van de aardappel wordt gevierd. We lopen in een drukke winkelstraat waar allerlei alarmen afgaan, overal is politie en al het winkelpersoneel komt naar buiten. Wat is er aan de hand? Is er brand? We vragen hier en daar wat rond en het blijkt dat er een grote oefening is voor wat te doen bij een aardbeving. In zo’n grote stad als Lima is altijd wel wat gaande. Zo zijn er ook protesten. We hebben geen idee waartegen wordt geprotesteerd. Aan het einde van de middag bezoeken we China Town. Wat een gekkenhuis, zoveel mensen en iedereen heeft wel wat te verkopen. Na een goede Chinese maaltijd keren we terug naar ons museum, drinken nog een flesje bier en gaan we slapen.
De volgende dag nemen we de bus naar Huaraz. Daarover later meer.
Flying Monsters 